Kategorija
Knjiga Tariqa Ramadana (r. 1962. u Švicarskoj), profesora filozofije (College of Geneve) i islamskih studija (Fribourg University), pionirski je pokušaj da se sa polazišta metodologije islamskog prava (usul-i fikh) odgovori na najvažnije izazove islamskog življenja na zapadnom dijelu Starog kontinenta. Pored usul-i fikha, Tariq Ramadan se naslanja i na najbolja dostignuća islamskog reformizma i time pripada matici savremene islamske misli. On nije “intelektualna ljenčuga” poput mnogih koji bi da sve probleme rješavaju zapostavljanjem kur’ansko-sunnetskih tekstova i potpunom asimilacijom u dominantno evropsko okruženje (Muhammed Arkoun, Bessam Tibi, Abdullahi A. an-Naim i dugi). Takva autorova tendencija i ne čudi s obzirom da je on rijetki uzorak “nasljednog plemstva” (Murad W. Hofmann) među liderima islamskog pokreta. Ramadan je, naime, sin Saida Ramadana (svojevremeno lidera sirijskog islamskog pokreta) i unuk Hasana el-Bennaa, koji uvažava doprinos svojih predaka savremenom islamskom mišljenju i pokretu ali, na svu sreću, nije time opterećen.
Autor je na pisanje ove studije bio ponukan negativnim određenjem prvih generacija muslimana u zapadnoj Evropi i njihovim reaktivnim pristupom stvarnosti u kojoj žive. Takav pristup je bio posljedica površnog poznavanja vlastite vjere, miješanja vjere sa kulturnom tradicijom i neblagonaklonog odnosa evropske sredine prema useljenim muslimanima. Autor pred sebe postavlja zadatak da pokaže kako islam može dati mnogo drugoj i trećoj generaciji muslimana u Evropi ako bude življen aktivno i ako muslimani shvate da su obredi sredstvo približavanja Bogu i održavanja duhovnosti a ne cilj per se. On potencira da je za njih mnogo važnija metodologija islamskog prava koja će im pomoći da odgovore na nova pitanja nego fetve pojedinih islamskih pravnika koje su za njihovu situaciju irrelevantne.
Tarik Ramadan
Knjiga je podijeljeno u dva dijela. U prvom, sigurno važnijem dijelu autor priprema teren za svoju analizu praktičnih pitanja sa kojima se susreću muslimani Evrope u drugom dijelu. Na početku on elaborira opće konture islamskog svjetopogleda (iz evropskog konteksta) i temelje islamske pravne znanosti. On naglašava da je krajnji cilj islamskih obreda i propisa, a koji se tako često zaboravlja, Božije zadovoljstvo, te da je njihova krajnja svrha dobrobit čovječanstva. U tom kontekstu su posebno naglašene vrijednosti pravde, pravičnosti, dobročinstva i poštenja, kojima se autor vraća kroz cijeli tekst. Jedan od zaključaka je da pred muslimanima stoji dvojni zadatak čitanja izvora (teksta) i razumijevanja konteksta. Naglašena je potreba za novim razumijevanjem islamskih nauka koje će (kao i u prva tri stoljeća) “omogućiti čitanje islamske poruke u njenoj izvornoj snazi… koja će pomoći evropskim muslimanima da nađu odgovore na pitanja koja ranije nisu bila pitana.” Ramadan u ovom djelu pokušava upravo to: pozitivno odrediti i definirati muslimanski identitet i mjere njegove afirmnacije u evropskom okruženju. To pozitivno određenje islama treba pokazati da islam ne samo da nije problem, već da ima šta ponuditi Zapadu. Autor se nada da će sumnjičavi Evroljani uskoro shvatiti da najbolji musliman nije onaj koji je to najmanje.
Referentni okvir u tom poduhvatu je metodologija islamskog prava, a posebno koncepti javnog interesa (masleha), originalnog tumačenja islamskih izvora (idžtihad) i ciljeva šeriata (mekasid). Govoreći o maslehi i idžtihadu, autor oštro kritizira zloupotrebu ova dva koncepta u svrhu opravdavanja svega što se sviđa “otvorenim i progresivnim” muslimanima i njihovim zapadnim tutorima, ali i one muslimane koji misle da je fetva pravovjernija što je strožija ili rigidnija. On se u ovim pitanjima uglavnom oslanja na mišljenja el-Karadavija, Mevlevija i drugih reformatora slične provenijencije. Usput kazano, ova je knjiga dobra praktična lekcija iz etike međumuslimanskog neslaganja. (“Oni koji su smatrali i smatraju pjevanje i muziku zabranjenim imaju pravo na to, te njihovo stanovište treba poštovati; kao što i oni sami moraju poštovati one koji su zauzeli stanovište utemeljeno na argumentima drugih poznatih učenjaka.”) Zahvaljujući upravo ovakvom odnosu prema islamskim izvorima i drugim islamskim autoritetima Ramadan ima šansu da bude saslušan i slijeđen od strane brojnih muslimana. Ono što je podjednako važno jest da i mnogi zainteresirani centri moći na Zapadu sve češće pozivaju ovakve autore na skupove o islamu koje organiziraju i da sve jasnije shvataju da su sekularni/modernizirani muslimani skupa i propala investicija.
Sasvim razumljivo, autor u drugom dijelu odbacuje asimilatorski i izolatorski odnos muslimana spram Evrope i zalaže se za integraciju. To je istina lakše kazati nego izvesti ali autor i tu ima praktičnih rješenja i sugestija. Tretirajući teritorijalno određenje Evrope iz islamske perspektive, autor ukazuje na neadekvatnost klasičnih pojmova daru ‘l-islama i daru ‘l-harba i predlaže pojmove daru ‘d-da‘ve (domen da‘ve) i daru ‘š-šehade (domen svjedočenja vjere pred drugima), koji muslimanskom prisustvu u Evropi daju ne samo vjersko opravdanje već i smisao. Pozitivno riješivši dilemu legalnosti boravka muslimana u Evropi (uz tri uvjeta: sloboda vjeroispovijesti, korisnost zajednici i svjedočenje Poruke), autor analizira vrlo osjetljivo pitanje lojalnosti ustavu sekularne države i sukoba lojalnosti ummetu i naciji. Potcrtavajući vrijednosti pravde i svetosti ugovora, pozivajući se na iskustvo Jusufa, a.s., i prvih muslimana u Etiopiji, Ramadan je odlučan u stavu da su muslimani obavezni poštivati ustav zemlje u kojoj su rezidenti ili čiji su građani. Viza ili državljanstvo su jedna vrsta ugovora koja ih na to obavezuje jer je opće pravilo da su “muslimani vezani odredbama ugovora izuzev u slučajevima u kojima bi bili prisiljeni da djeluju protiv svoje savjesti… Prema tome, muslimani moraju, na jednoj strani, poštovati važeće zakonodavstvo, … i na drugoj strani izbjegavati sve vrste aktivnosti ili angažiranja koja su suprotna njihovom vjerovanju.” Autor je mišljenja da muslimane uglavnom niko ne prisiljava na takve aktivnosti (konzumiranje alkohola, lahkih droga, poslovanje sa kamatom, i sl.). U rijetkim slučajevima kada dođe do stvarnog sukoba pozitivnog zakonodavstva i vjerskog ubjeđenja, muslimani se trebaju pozvati na “prigovor savjesti” makar ih to koštalo slobode kao Muhammeda Alija jer je to cijena vjernosti Bogu i svojoj savjesti koju vjernici trebaju biti spremni platiti. Autor, međutim, predviđa samo tri takve situacije: nepravedan rat, rat protiv muslimana i prisilno bavljenje zabranjenim transakcijama (osiguranje, naprimjer). U svim ostalim slučajevima (hidžab, ezan, i sl.) muslimani moraju raditi na izmjeni zakona tako da oni uvaže njihove interese jer zakonodavstvo nije vječno. Autor smatra da je za muslimane vrlo važno da shvate da je poštivanje domaćih zakona i pošten odnos prema sugrađanima najbolji način svjedočenja njihove vjere, dok nemuslimanima poručuje da je dobar musliman i vjerski motiviran da bude dobar građanin i da se zato Evropljani trebaju radovati jačanju islamskog identiteta među muslimanima. Po Ramadanu islamski identitet je otvorena i dinamična, a ne fiksna, kategorija, pa je stoga moguće govoriti o evropskom muslimanskom identitetu, čiji se obrisi već naziru.
Originalna naslovnica knjige
Što se tiče sukoba lojalnosti ummetu i naciji on drži da je to lažna dilema u većini slučajeva jer ta dva identiteta operiraju na različitim nivoima egzistencije. Ummet, naime, nije plemenska zajednica koja ima primat nad interesima pravde i pravičnosti.
Autor na nekoliko mjesta ukazuje da su za muslimane zapadne Evrope mnogo veći izazov materijalizam, sekularizam, kultura (umjetnost i razonoda) Zapada nego pomanjkanje vjerskih sloboda i prava. Tu je i najveći izazov za muslimane. Nisu evropski zakoni krivi što samo 15% muslimana redovno klanja ili što mnogi iz prve generacije useljenika ni nakon dvadeset godina ne govore jezik društva u kome žive, i što 70% druge generacije ne govori jezik svojih roditelja. Autor snažno potcrtava korozivni efekat evropske kulture, umjetnosti i razonode po duhovnost i smatra da je razonoda jedan od glavnih izazova pred muslimanima, jer da “nema neutralne razonode”.
Govoreći o muslimanima kao partnerima u izgradnji produhovljenije Evrope u budućnosti, Ramadan ukazuje da muslimani Evrope mogu dati svoj doprinos na četiri polja: u učenju suptilnosti i kompleksnosti (slušanja i vođenja dijaloga), obnovi duhovnosti, profiliranju višekulturnog obrazovanja i premošćavanju društvenog jaza između različitih društvenih grupacija.
Na kraju knjige u jednom od dva dodatka autor daje iznijansiranu i uputnu klasifikaciju islamskih tendencija u muslimanskom svijetu i na Zapadu danas koja prevazilazi simplificiranu dualnu podjelu muslimana na fundamentaliste/radikale, koji su, razumije se, loši momci, i umjerene/modernizirane muslimane, koji su, opet, ‘po definicji’ dobri momci. U ovom dodatku autor je smatrao vrlo važnim potcrtati kako vjeruje da postoji samo jedan islam i njegove brojne interpretacije.
Knjiga ima i neka ograničenja. Ona tretira pitanje onog segmenta muslimanske populacije u zapadnoj Evropi koji regularno (12-18%) ili povremeno (oko 40%) prakticira islam. Kao što je primijetio i dr. Hofmann, ona ima malo toga ponuditi ‘neuvjerenim muslimanima’ i muslimanima starosjediocima u Evropi (jugoistočna Evropa). Budući je djelo nastalo prije 11. septembra 2001. g., iz današnje perspektive, čini se, ono odiše velikom dozom optimizma koja, ipak, ne graniči sa naivnošću.
Budući je pitanje pitanje suživota ili sukoba Zapada i islama jedno od najsudbonosnijih pitanja čovječanstva danas, smatramo da je ovo izuzetan doprinos izgradnji mostova razumijevanja između dvije velike civilizacije. U tom smislu prevodioci i izdavač zaslužuju pohvalu na izuzetnom i pravovremenom izboru. Pojava ove knjige znak je sazrijevanja muslimana u zapadnoj Evropi. Ona je i svojevrstan izazov evropskim građanima i intelektualcima, napose: evo, tu su muslimani koji Evropu prihvataju onakvom kakva ona jest, da li je Evropa spremna prestati se patronski i tutorski odnositi prema muslimanima i prihvatiti ih onakvim kakvi oni jesu?